dinsdag 9 november 2021

Een nieuwe dag

Donderdag 21 oktober 2021

Thuis.
En dan? Dan kan je net jezelf aankleden en naar beneden strompelen.
'Gelukkig' had ik mijn afspraak met de fysio laten staan en moest daar nu al heel vroeg zijn. En omdat ik positief wou zijn Γ©n zelfstandig, leek het me een goed idee om met de rolstoel te gaan. De meiden konden duwen en ik dacht wel stukjes te kunnen lopen.
Het waaide en regende en het was nog donker toen we vertrokken, wat haalde ik me in mijn hoofd!!
Ik kon maar een paar meter lopen en mΓ³est toen echt gaan zitten. Om de beurt hebben ze me geduwd en wat normaal een stukje is van een kwartier lopen werd nu ruim een half uur duwen en vechten.. Arme meiden! Maar we hebben er gelukkig om kunnen lachen!
Ik was wel heel erg blij om mijn vaste fysiotherapeute te zien! Ze was zelf een beetje emotioneel omdat ze het moeilijk vond dat ze het niet had herkend bij mij zodat ik misschien eerder geholpen had kunnen worden.
Maar dat kon ze niet weten! Ook in het ziekenhuis was het niet meteen helder. Ik neem haar, en niemand trouwens, iets kwalijk. Dat heeft ook helemaal geen zin.
Ik ben al blij met alle stappen die nu gezet zijn. Het was erg fijn om met haar te kunnen praten en ze heeft het bindweefsel in mijn schouders en nek een klein beetje losser gemaakt. Heel voorzichtig om niks extra's te triggeren.
Dat ze mijn nek aanraakte maakte me wel emotioneel. Dat daar een grote laesie zit vind ik wel lastig en het maakt me onzeker. Ik weet rationeel dat er niks mis zal gaan als mijn nek aangeraakt wordt of als ik beweeg maar het is toch een soort spannend. De laesies in mijn hoofd voelen qua lokatie 'veiliger' omdat ik daar niks aan kan bewegen. Ze begreep mijn onzekerheid gelukkig goed en dat hielp ook.
Daarna moesten de meiden en ik weer terug door dat baggerweer.
We zijn als troost maar via de bakker gegaan en hebben allerlei lekkere broodjes meegenomen!
De verdere dag kon ik bijna niks meer. 
De meiden gingen naar hun zorgboerderij en paardrijden en daar zat ik. Een paar stapjes en dan waren mijn handen stuurloos, praten met iemand en mijn benen wilden niet en zo ging dat verder. 
De vrijdag was niet veel beter. Een vriendin een half uur op bezoek en de huisarts telefonisch gesproken en ik was kapot. Het viel me enorm tegen allemaal. Mijn smaak was nog niet helemaal terug en bovendien had ik geen trek.
Als ze me vroegen wat heb je gedaan dan kon ik alleen maar zeggen; niks. Een beetje apathisch gevoel afgewisseld met ineens moeten huilen. En toch vlogen deze dagen voorbij, rare film!
Mijn moeder kwam zaterdag 23 oktober logeren en zou een paar dagen blijven dus dat was heel fijn. 
Wel ook apart omdat er ineens om je heen wel van alles gebeurd in huis en daar maak je geen deel van uit.
Ze heeft héél veel wassen weggewerkt en opgeruimd. Omdat het met mij al een tijdje niet geweldig ging bleef de was chronisch liggen..
Fijn om haar te zien en samen te kunnen praten want ook voor mijn ouders is dit toch een spannende tijd en wij wonen niet dicht bij elkaar dus afgelopen weken ging alles via de telefoon en app. Nu konden we tenminste rustig praten over alles en ze kon mij zien, dat is ook heel anders dan zo op afstand. De afgelopen tijd had ik eerst niet door hoeveel het de mensen om me heen raakte, dat besef begon nu wel steeds meer door te dringen.

1 opmerking:

  1. Wat een heftige tijd maken jij en je gezin mee. Ik vind het heel knap dat je er zo open over schrijft en ik hoop heel erg dat je Oz vindt. Ik denk aan je en lees graag mee

    BeantwoordenVerwijderen

Toch die wervelstorm!

De wervelstorm draait door en door. Steeds als je denkt dat het een tijdje rustiger is en stabieler dan heeft MS weer een verrassing in pett...