Deze ochtend rustig mogen opstaan.
Mijn buuf en ik werden een beetje met rust gelaten om te eten en wakker te worden.
Ik ben me toen gaan aankleden en heb me er met een kattenwasje vanaf gemaakt omdat ik niet kon wachten om te gaan douchen thuis! Al voordat de laatste zak Prednison werd aangehangen kwam de arts naar me toe met het volgende bericht; In mijn nek is ook een flinke laesie gevonden. Ter hoogte van mijn wervels C3/C4 en C5 en deze zou 2,7 cm zijn.
Die past erg goed bij de klachten die ik heb aan mijn benen en het lopen en mijn zware/vermoeide ledematen. Het past erg goed bij MS zei hij. Geen virussen gevonden dus ook dat wijst erop dat we op het juiste spoor zitten.
Op 18 november heb ik een gesprek bij de neuroloog voor de definitieve uitslag van de Lumbaalpunctie en scans en dan gaan we bespreken hoe nu verder qua medicatie en alles.
Ik moest nu wel huilen na dat gesprek, kwam toch weer extra binnen.
Toch weer iets extra's bovenop alle informatie die er al was. En een stap dichterbij een definitieve diagnose die beetje bij beetje bij mij binnenkomt. Het is net of je het maar in delen toelaat qua informatie, alsof je brein je beschermd tegen teveel realiteit tegelijk. Dát doet mijn brein dan weer wel goed!
Er kwam een verpleegkundige binnenlopen terwijl ik in tranen zat, ze keek even naar de infuuszak en verdween weer. Dat hielp niet en ik moest alleen maar harder huilen. Mijn zusje belde gelukkig nadat ik haar had geschreven hoe het ervoor stond. Even erover praten, huilen en ook weer lachen werkte wel! Fijn om het met haar te kunnen delen. We wonen niet dicht bij elkaar maar gelukkig ben je maar een telefoontje bij elkaar vandaan als het nodig is!
Daarna kwam de verpleegkundige terug om de Prednison aan te hangen. Deze keer zou ze de tijd een uur langer instellen om te voorkomen dat het qua bijwerkingen te heftig werd. Inderdaad hielp het qua heftigheid maar door een foutje in de instelling lag ik nu drie en een half uur te genieten van 'milde' bijwerkingen en duurde het nu eindeloos voor mijn gevoel! Gelukkig hielp een uur spoelen daarna wel en kon ik afgekoppeld worden om lekker naar huis te gaan s'middags.
Mijn man en de meiden kwamen me samen ophalen, zo fijn!
Onderweg naar huis hebben we wel meteen een rolstoel opgehaald. Dat zou voorlopig wel verstandig zijn.. Weer een raar en heftig moment want vorige week wandelde ik nog met de hond en nu moesten we een rolstoel huren!
Eenmaal thuis ben ik vrijwel direct gaan douchen en wat aan de ene kant zó fijn was, viel zo enorm tegen! Door het warme water triggerde mijn oog, benen, handen. Eigenlijk vanaf mijn kaak was alles ontregelt.. Rusten is het nieuwe werkwoord geworden.
En ook al ben ik op dit moment behoorlijk uitgeschakeld, ik was heel blij dat ik weer thuis was en lekker kon knuffelen met iedereen want dat helpt ons allemaal een beetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten